Kulesza Jan Filip (1799–1872), lekarz, doktor medycyny i chirurgii. Ur. w Wilnie, był synem Ludwika, tam też uczęszczał do szkół i na Wydział Lekarski uniwersytetu. W r. 1821 uzyskał doktorat medycyny na podstawie pracy De phthisi laryngea et tracheali (Wil. 1821). Odbył podróże naukowe do Niemiec i Francji w l. 1821, 1827 i 1828, następnie osiadł na stałe w Warszawie i zajął się praktyką lekarską. Podczas epidemii cholery w r. 1831 był naczelnym lekarzem szpitala cywilno-wojskowego dla cholerycznych, w r. 1837 naczelnym lekarzem szpitala miejskiego na Ordynackiem dla cholerycznych, w r. 1852 lekarzem ordynującym w szpitalu miejskim dla cholerycznych. Ponadto był lekarzem Banku Polskiego i fabryki w Jeziornej, nadlekarzem zarządu górnictwa krajowego, lekarzem Instytutu w Marymoncie, lekarzem i członkiem rady szczegółowej opiekuńczej Instytutu Św. Kazimierza (od r. 1837), lekarzem w szpitalu czasowym w Domu Przytułku i Pracy (1854), członkiem Rady Lekarskiej, wiceprezesem Wydziału Lekarskiego Tow. Dobroczynności, członkiem zarządu miejskiego m. Warszawy i in. Od r. 1836 był członkiem Tow. Lekarskiego Warszawskiego, jego wiceprezesem w r. 1860, prezesem w l. 1861–2, członkiem honorowym za 50-lecie działalności lekarskiej od r. 1871. Otrzymał też tytuł radcy dworu. Był redaktorem „Pamiętnika Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego” (1853–9) i wydawcą (1854–9). Był członkiem komitetu do badania chorób panujących (1853–7) i komitetu słownictwa lekarskiego (1863) w Tow. Lekarskim.
K. pozostawił kilkanaście prac drukowanych w „Bibliotece Warszawskiej”, „Pamiętniku Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego”, „Tygodniku Lekarskim” i jako odrębne pozycje. Dotyczyły one przebiegu cholery azjatyckiej, kazuistyki i sprawozdań z działalności Tow. Lekarskiego. Cenniejsze z nich to Opisanie cholery azyatyckiej, jaka epidemicznie grasowała w Warszawie i Królestwie Polskiem w latach 1831, 1836 i 1837. Postrzeżenia dotyczące natury tej cholery, jej niezaraźliwości, form, jakie na siebie przybiera, tudzież sposoby leczenia i środki ochronne (W. 1838), Wiadomość ogólna o ruchu chorych w szpitalu cholerycznych na Ordynackiem w Warszawie, tudzież o środkach lekarskich z dobrym skutkiem używanych przeciwko cholerze w lipcu, sierpniu i wrześniu 1837 r. („Pam. Tow. Lek. Warsz.” 1837), Użycie chloroformu przy porodzie („Tyg. Lek.” 1848, K. opisał tu pierwsze w Polsce zastosowanie chloroformu do narkozy), Instytut Ś-go Kazimierza w Warszawie („Bibl. Warsz.” T. 46: 1852); przełożył też dzieło Fabriciusa „O kuracji wodą zimną…” (W. 1835). Był współpracownikiem „Encyklopedii” Orgelbranda. Otrzymał wiele orderów. Bezinteresowny i hojny dla najbiedniejszych, nie zebrał majątku. W ostatnich latach został zamieszany w prawno-sporne sprawy, które cień rzuciły na jego opinię. Na skutek tego zapadł na nieuleczalną chorobę, wyjechał na wieś do rodziny i zmarł w nocy z 9 na 10 I 1872 r. we wsi Siemień (pow. Radzyń w woj. lubelskim). Tam też został pochowany. Pozostawił żonę Klementynę z Mochnackich i dzieci: Jana Władysława i Ludwikę.
Fot. w zbiorach Gł. B. Lek.; – Enc. Org.; W. Enc. Ilustr.; Kośmiński, Słownik lekarzów, s. 254 (spis prac); Boniecki, XIII 146; – Bieliński J., Doktorowie medycyny promowani w Wilnie, „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 82: 1886 s. 56; tenże, Stan nauk lekarskich za czasów Akademii Medyko-Chirurgicznej Wileńskiej…, W. 1888 s. 221, 243, 248, 261; tenże, Uniw. Wil., II 284; Peszke J., Stulecie Towarzystwa Lekarskiego Warszawskiego, W. 1931; – „Gaz. Lek.” R. 6: 1872 t. 12 nr 3 s. 48; „Kur. Warsz.” 1872 nr 8 s. 3; „Pam. Tow. Lek. Warsz.” T. 60: 1868 z. 4 s. 223; „Przegl. Lek.” R. 11: 1872 nr 5 s. 47; – Akta parafii Parczew.
Teresa Ostrowska